Els is vrijwilliger bij de Historische Theetuin van Bartiméus in de bossen van Doorn. Dit is onderdeel van de moestuin waar bezoekers fruit, groente en bloemen kunnen plukken. Ook vind je hier regelmatig bewoners van Bartiméus voor dagbesteding. Els werkt er sinds augustus 2023 twee à drie dagen per week. Ze begint om elf of twaalf uur en is rond half vijf klaar. Taarten ophalen bij de bakker, deze snijden, koffie en thee zetten, bestellingen opnemen, serveren en opruimen/schoonmaken; dat is wat ze zoal doet.

Els is getrouwd met Richard en hun twee zoons zijn al een tijdje het huis uit. Na een complicatie tijdens een operatie liep zij  een verlamming van haar been op. Ze kon haar werk als verpleegkundige niet meer uitoefenen. Ze kwam thuis te zitten, vaak alleen met de hond aangezien haar man werkt. Die hond zorgde lange tijd nog voor gezelligheid thuis en voor regelmatige praatjes tijdens het uitlaten. Toen ze de hond moesten laten inslapen, werd het doordeweeks wel erg stil in huis.

‘Ik voelde me eenzaam en te jong voor zo’n saai leven’, vertelt Els openhartig. ‘Ik vond er niet veel meer aan en moest mezelf steeds weer bij elkaar rapen. En dat lukte wel, maar soms heb je een duwtje nodig. En dat duwtje kreeg ik, van Bartiméus.’ Hoe ze daar terechtkwam? De praktijkondersteuner van de huisarts adviseerde haar vrijwilligerswerk. ‘Omdat ik daar slechte ervaringen mee heb, zat ik niet echt te springen. Maar ik was verwezen naar de site van vrijwilligerscentrale Utrechtse Heuvelrug en vond dat ik in ieder geval gekeken moest hebben voor de vervolgafspraak twee weken later.’

En toen ging het snel. Ze zag op een maandag de vacature bij Bartiméus, werd enthousiast en mailde direct. ‘Donderdags heb ik kennisgemaakt en de maandag daarna ben ik al begonnen en ik ga hier niet meer weg! Het is hier super leuk, ik ontmoet heel veel mensen en het is een leuk team: niemand is te beroerd om iets voor een ander te doen.‘

Ik werd goed ingewerkt door Hans en we staan altijd met zijn tweeën of drieën. In het begin was ik als een dolle aan het werk. Totdat Hans me daarop aansprak. Hij zei dat ik het echt wel wat rustiger aan kon doen en ook tijd mocht nemen voor een praatje. Dat heb ik toen gecheckt bij Marja (leidinggevende) en die beaamde dat: ”Ja tuurlijk, dat moet je gewoon doen!” En ook later, toen ik te veel verantwoordelijkheid op me nam, omdat Marja uit de running was, wees haar vervanger me daarop. “Het moet wel leuk blijven”, zei hij. En dat moet het ook, want anders bestaat het risico dat ik als vrijwilliger stop.’

Dat Els zich zo graag wilde bewijzen hield waarschijnlijk verband met de genoemde minder fijne ervaringen met vrijwilligerswerk. Ze werd ooit afgewezen tijdens een sollicitatie voor vrijwilligerswerk. ‘Ik zit hier niet te wachten op gehandicapten’, werd letterlijk gezegd. Daar kreeg Els heel begrijpelijk wel een ‘opduvel van’, zoals ze dat zelf verwoord. En bij het vrijwilligerswerk wat ze daarna toch nog heeft gedaan, had ze het gevoel dat ze echt hard moest werken en het nooit goed was wat ze deed. ‘Ik voelde daar ook helemaal geen waardering. Als de betaalde medewerkers op vrijdagmiddag gezellig borrelden, moest ik bestellingen rondbrengen of dat na de borrel nog doen.’

Heel anders vindt Els het bij Bartiméus. ‘Hier voel ik me absoluut gewaardeerd. Ze hebben zorg voor mij zoals wanneer ik te hard werk of te veel verantwoordelijkheid op me neem. En als we een drukke dag hebben gehad met bijvoorbeeld een high tea, dan zegt Marja: ‘Dat hebben we toch maar mooi weer gedaan met zijn allen.’ Of ze stelt voor om vóór het opruimen eerst even lekker een ijsje te eten met zijn allen. Het is hier gezellig en er is aandacht voor elkaar. We geven elkaar ook regelmatig een knuffel. Er is gewoon een hele positieve sfeer.’

En dan zijn er ook nog presentjes. ‘Met kerst mochten we voor € 35 iets uitzoeken op een website en op de dag voor vrijwilligers kregen we een heel leuk houten raspje met een geurblokje. En een andere keer ontvingen we een kleine zonnebrand en aftersun met als tekst Omdat jij als vrijwilliger het zonnetje bent. Al dat soort dingen maken dat je je gewaardeerd voelt. Maar ook bijvoorbeeld dat we mee mogen denken. We hebben af en toe vergaderingen waarin we samen bedenken hoe we het werk nog beter kunnen regelen. Als je ideeën worden gehoord, dan voel je dat je ertoe doet.’

De bezoekers zijn vooral veel vriendelijke fietsers en wandelaars, maar regelmatig ook bewoners van Bartiméus. Dus mensen met een visuele en vaak ook verstandelijke en/of lichamelijke beperking. Die drinken hier dan wat met hun familie. Of ze komen in een groep met begeleiders van Bartiméus, bijvoorbeeld als er een activiteit is. Dan verzorgen wij de catering.

Els vindt het leuk om te kijken wat de bewoners nodig hebben en dat dan te bieden: een warm drankje als het koud is of een paar extra servetten als ze knoeien. Een bewoner die vaak komt, wordt nogal snel boos en Els heeft gemerkt dat hij vaak rustig blijft als ze even bij hem gaat zitten en hem een lekker kopje koffie geeft. ‘Dat soort dingen geven me echt voldoening.’

De Theetuin heeft plek voor meer vrijwilligers. Van een halve dag tot een paar dagen per week van elf tot half vijf is dat al mogelijk. En vrij nemen kan altijd (natuurlijk wel graag in overleg en liefst op tijd aangekondigd). Je kunt overigens ook heel ander vrijwilligerswerk doen bij Bartiméus. Kijk eens bij Vrijwilligerswerk - Bartimeus