Justine, 31 jaar, woont in Veenendaal met haar man en kinderen van zes en acht jaar. Ze is gek op dieren en barst van de creativiteit. Toch is ze niet met paarden blijven werken en is ze ook niet als fotograaf haar inkomen gaan verdienen. De mensen bij Bartiméus veroverden namelijk haar hart. Ze ontwikkelde zich binnen onze organisatie in veertien jaar van stagiair tot coördinerend begeleider, teamleider en nu projectleider. En het mooie is dat ze ook haar creativiteit in haar werk kwijt kan.  

Tijdens een maatschappelijke stage bij een stalhouderij, werd duidelijk dat Justine niet alleen graag met paarden werkte, maar ook met mensen. Haar volgende stap werd daarom boerderij Langbroek, waar cliënten van Bartiméus voor dagbesteding komen. Het viel haar begeleider op dat Justine op een vanzelfsprekende manier omging met hun visuele en verstandelijke beperking. Justine voelde dat deze mensen haar harder nodig hadden dan de paarden en besloot de gehandicaptenzorg in te gaan. Ze liep stage op een woning bij Bartiméus, volgde nog meer opleidingen en groeide naar verschillende functies door. 

Het werk op de woning beviel haar zo goed dat ze solliciteerde op een leerlingfunctie. Op kosten van Bartiméus deed ze de mbo-opleiding maatschappelijke zorg. Bij de start was het werk hectisch, vertelt Justine: ‘De bewoners uit de flat gingen verhuizen naar het Plein. Ook de groepssamenstelling veranderde en dat alles was voor de bewoners pittig, maar ook voor ons als medewerkers. Ik ben toen heel goed begeleid door mijn collega’s. Zij straalden echt uit dat zij mij wilden helpen om een goede begeleider te worden. Ik mocht leren met vallen en opstaan. Dat voelde echt als een warm bad.‘ 

Na haar opleiding kon Justine bij Bartiméus blijven werken: eerst ook een aantal uren bij bewoners met een ernstige meervoudige beperking. Dat viel haar tegen: ze miste de leuke gesprekken en de humor met de lichter beperkte bewoners. Gelukkig kon ze een paar maanden later weer volledig naar haar favoriete woning terug, dit keer als coördinerend begeleider. ‘De teamleider vroeg me voor die functie en ik twijfelde; ik was nog maar net klaar met mijn opleiding. Ze vroeg wat me onzeker maakte. Dat hebben we toen weg kunnen nemen door gesprekken met mijn ervaren collega’s: zij bleken het niet alleen oké te vinden dat ik als “broekie” de coördinatie ging doen, maar gaven mij ook het vertrouwen dat ik het kon.’ 

Tien jaar later voelde ze behoefte om nieuwe dingen te leren en doen. Ze kreeg van Bartiméus de kans om de hbo-opleiding Management in de zorg te starten. De opleiding, de boeken en de reiskosten naar Nijmegen kreeg ze vergoed. En de schooldag volgde ze in werktijd. Ze had wel het gevoel dat ze daardoor te weinig uren overhield om haar werk goed te doen.  

Een tijdelijke urenuitbreiding was gelukkig snel geregeld. Maar ook keek ze samen met haar leidinggevende hoe ze haar werk en studie behapbaar kon houden: ‘We koppelden zo veel mogelijk studie-opdrachten aan mijn werk, zodat ik op die manier wat tijd kon besparen en tijdens mijn studie van betekenis kon zijn voor Bartiméus. Echt heel fijn hoe Bartiméus altijd met mij meedenkt.’ 

Tijdens haar opleiding werd Justine teamleider. Ze licht toe: ‘Het management weet wie met opleidingen bezig zijn en als ze zien dat iemand klaar is voor een nieuwe uitdaging, dan zijn de lijnen kort. Ik heb wel gewoon moeten solliciteren en een assessment moeten doen. Er waren meerdere kandidaten maar gelukkig kreeg ik de functie. Net als begin dit jaar de positie van projectleider.’  

In 2024 rondde ze haar opleiding af na een minor creativiteitsontwikkeling. Ze vertelt enthousiast: ‘Dat was een groot feest met twintig weken muziek, beeldende vormen en drama. Ik heb toen ook onderzocht hoe ik mijn creativiteit ruimte kan geven in mijn werk: als projectleider mag ik creatieve oplossingen bedenken voor toekomstbestendige zorg. En daarnaast fotografeer en teken ik in mijn werk. Mijn leidinggevende en collega’s weten dat ik dat graag doe. Dus als ze bijvoorbeeld voor een praatplaat een tekening nodig hebben, dan weten ze me te vinden. En belangrijke projectmomenten fotografeer ik allemaal. 

Bartiméus voelt als tweede thuis voor mij. Ik kom hier al heel lang. Mijn opa en oma komen uit Doorn en daar was ik vaak. Ik ben echt opgegroeid met mensen van Bartiméus. Als ik het prachtige groene terrein op rijd, dan voel ik dat hier thuis hoor. Ik ken veel mensen bij Bartiméus. Soms heb ik een tijd op kantoor zitten stoeien met ingewikkelde cijfers. En als ik dan voor een afspraak naar een andere locatie loop, dan vind ik het heerlijk als ik bewoners tegenkom en even een praatje met ze kan maken.  

Ik heb het zo naar mijn zin hier, dat ik, ook na bijna 15 jaar, geen enkele behoefte voel om elders te kijken. Ik vind het heerlijk om bij te dragen aan een goed leven van mensen die hier wonen. Of dat nu is in mijn vroegere rol van begeleider, als teamleider of nu als projectleider. Voor mijn gevoel mag iedereen hier zijn zoals hij is. Het maakt niet uit hoe je bent of hoe je er uitziet. De bewoners zitten in mijn hart en ik voel me echt onderdeel van Bartiméus.