We zien dat je Internet Explorer gebruikt, een oude en onveilige browser. Daardoor kunnen we je niet de mooie website voorschotelen die we zouden willen.
Je bent van harte welkom in elke andere browser zoals bijvoorbeeld Chrome, Firefox of Microsoft Edge. Wij wachten hier wel, tot zo!
Het hebben van maar één functionerend oog, geeft onrust over wat dit betekent voor het zien. Het diepte zien is wel aanwezig, maar het tweeogig diepte zien geeft een gemis. Dit zorgt voor vragen over de gevolgen van het kijken met één oog.
Wanneer het ene oog aanzienlijk beter functioneert dan het andere, spreekt de oogarts soms van ‘functioneel monoculus’. Dit betekent dat iemand functioneert alsof hij of zij maar een oog heeft. In dit soort gevallen is het soms zo dat het ‘slechte oog’ juist stoort. Daarom kiezen mensen er dan bewust voor om het oog bij nabij taken (lezen, TV kijken, et cetera) af te dekken met een ooglapje (verkrijgbaar bij de apotheek).
In de bijzondere tv-documentaire 'Nieuw oog' van Eline van Diggelen, staat de oogprothese centraal. De film is opgenomen in de praktijk van ocularist Jelmer Remmers in het Friese Grou. We zien hem aan het werk samen met schilder en prothesemaker Julios. Jelmer en Julios maken de oogprotheses door modelleren, scans en ambachtelijk schilderwerk. De film geeft ook een goed beeld van wat het nieuwe oog voor de patiënt betekent.
De 9 minuten durende film wordt ook op Nederlandse televisie uitgezonden. Op zaterdag 29 oktober (15.30 uur) en zondag 30 oktober (13.10 uur) op NPO 2.
Een rondslingerend stoelpootje doorboorde het oog van Dianne De Bruin (55) toen ze nog maar twee jaar oud was. Op haar 38e liet ze haar oog verwijderen en kreeg ze haar eerste oogprothese. Dianne is getrouwd met Jack en moeder van Sam (24) en Morris (22). Ze werkt als kleuterjuf op een basisschool.
‘De glazen oogprothese die ik nu draag, kreeg ik afgelopen januari op mijn verjaardag. Ik was er eerst niet helemaal tevreden over omdat de pupil niet in het midden zit. Maar na wat wikken en wegen heb ik besloten hem toch te houden, want hij zit heerlijk. Mijn eerste nepoog kreeg ik op mijn 38e. Het moment waarop ik voor het eerst uit eten ging met mijn nieuwe oog herinner ik mij nog goed: ik keek in de spiegel en zag mijzelf ineens zoals ik bedoeld was. Met een symmetrisch gezicht en twee ogen in dezelfde kleur. Het voelde als thuiskomen.
Toen ik twee jaar oud was, is mijn oog beschadigd. Twee kinderen uit de buurt hadden ruzie. De één wilde de ander slaan met een stoelpootje, maar ik kwam voorbij op mijn fietsje en het hout ging dwars door mijn oog. Tijdens een operatie zijn de houtsplinters en wat flarden van de iris verwijderd. Ik zag er meteen anders uit, want door het ontbreken van de iris was mijn oog ineens niet blauw meer maar zwart.
Tot mijn 21e had ik met dat oog nog vijftig procent zicht maar toen ik aan de pabo studeerde, scheurde mijn netvlies twee keer en zag ik nog maar twee procent. De artsen plaatsten een siliconen bandje om mijn oogbol te verstevigen en het netvlies op zijn plaats te houden. Vanaf die periode had ik veel pijn en was mijn oog vaak ontstoken. Achteraf gezien heb ik er veel te lang mee doorgelopen, maar na in totaal acht operaties zag ik ertegen op mijn oog te laten verwijderen. … De keuze voor een oogprothese is één van de beste die ik ooit gemaakt heb.' (Bron: Eva Magazine, september 2022)