Kleurenzienstoornis

In de meeste gevallen gaat het om een vermindering in het kunnen onderscheiden van rood, geel, en groenachtige kleuren. Het kan ook voorkomen dat de kleuren blauw en groen of blauw en geel minder goed onderscheiden kunnen worden. 

In medische termen worden kleurenzienstoornissen als volgt genoemd:
•    Afwijking in de rode kegeltjes: protan afwijking.
•    Afwijking in de groene kegeltjes: deutan afwijking.
•    Afwijking in de blauwe kegeltjes: tritan afwijking.

Met kleurzientesten kan onderzocht worden of het kleurenzien afwijkend is en in welke mate.

In de volksmond wordt vaak gesproken over kleurenblindheid wanneer er afwijkend kleurenzien bedoeld wordt. Die term is verwarrend: er is namelijk wel kleurenzien, hoewel niet zo goed als bij andere mensen, en er is ook een goede gezichtsscherpte (dus geen ‘blindheid’). Volledige kleurenblindheid komt ook voor maar is zeldzaam.

Wanneer het gaat om het zien van kleurverschillen, bijvoorbeeld een rijpe aardbei zien aan een aardbeienplant, dan kan het zijn dat iemand met fors afwijkend kleurenzien het verschil tussen de rode (rijpe) en groene (onrijpe) aardbeien niet goed ziet. Met een lichte kleurenzienafwijking is dat verschil misschien nog net wel te zien, maar zullen de rode aardbeien niet opvallen tussen de groene aardbeienbladeren.
 

Het grootste gedeelte van de kleurenzienafwijkingen is aangeboren en is erfelijk. Meestal komt het dan vaker in de familie voor. Deze aangeboren afwijkingen komen bij 8% van de mannen voor en bij 0,5% van de vrouwen. Dit betreft vrijwel altijd een afwijking in het rood/groen kleurenzien. Een kleurenzienstoornis kan ook een symptoom van een oogaandoening zijn.