Kloosterweekend in Westmalle
Ids Dubbink, Tessa Kruize en Patrick Bargerman wonen samen in De Tweesprong in Zeist. Begin april waren ze samen met geestelijk verzorger Wija van der Kaaden en twee andere begeleiders te gast in een Trappistenklooster in Westmalle.
Jaarlijkse traditie hervat
Wija vertelt dat de kloosterreis een jaarlijkse traditie is: ‘We gaan ieder jaar met een groep cliënten naar een klooster. We kiezen dan een klooster dat ons aanspreekt en dat goed toegankelijk is. De afgelopen twee jaar zijn de kloosterdagen door corona niet doorgegaan en daarom was het extra speciaal dat we nu weer mochten.'
De welkome rust van stilte
‘De afgelopen jaren waren we te gast in wat meer ‘open’ kloosters’, vertelt Wija, ‘dit jaar waren we voor het eerst te gast bij de broeders Trappisten in een contemplatief klooster. Hier leven de broeders in stilte met elkaar. De broeders Trappisten volgen een strak dagritme van bidden, rust en werken. Hun eerste gebedsmoment is al om vier uur ’s morgens.’
De stilte bracht me tot rust, tot mezelf
Tijdens hun activiteiten en tijdens het eten spreken de broeders niet. Ze vroegen hun gasten om zich hier ook zoveel mogelijk aan te houden. Tijdens het ontbijt en de avondmaaltijd was het dan ook stil: ‘De stilte bracht me tot rust, tot mezelf’ vertelt Ids. Stilzijn was alleen lastig als Ids tijdens het eten iets wilde hebben van de andere kant van de tafel: ‘Maar met gebaren lukte het toch om duidelijk te maken wat ik wilde hebben. En soms hebben we gefluisterd, dat lieten ze gelukkig toe. Misschien omdat we een visuele beperking hebben en er met gebaren dus ook niet altijd uitkomen.’
Wija vond het bijzonder om de stilte en het ritme van de monniken te volgen: ‘Onze dag startte niet zo vroeg als die van de broeders. Wij begonnen om half zeven. Gedurende de dag hebben we een aantal gebedsmomenten meegemaakt in de kapel. We waren onder de indruk van de verstilde sfeer en genoten van de zang van de broeders.’
Verder hadden de gasten van Bartiméus hun eigen programma: ‘We hebben geluisterd naar verschillende christelijke en andere religieuze muzikale tradities en elkaar ons eigen favoriete lied laten horen’ vertelt Wija. ‘Ook hoorden we over iconen en aan de hand daarvan hebben we ons eigen icoon geschilderd.
Ids vond de icoon-opdracht leuk: ‘Ik heb het alleen niet afgekregen. Ik heb een mooie achtergrond en een omlijsting geschilderd. Daarna kon ik niet verder omdat de verf nog niet droog was. En het kwam ook omdat het eigenlijk het best wel rotverf was. Maar ik ga het icoon wel een keer afmaken. Ik wil graag een mooie zonsondergang schilderen. Het is dan niet echt een icoon, maar het herinnert me wel aan het klooster. Het geeft een vergelijkbaar gevoel.’
Wija vertelt dat de groep ook een eigen ochtendviering heeft samengesteld. Die hebben ze met elkaar beleefd in de kapel van het klooster: ‘Het was bijzonder om de dag te beginnen in een ruimte waar al eeuwen mensen bij elkaar komen om stil te zijn en hun geloof te beleven’.
De gesprekken hielpen me om emoties kwijt te raken
Het allerfijnst vond Ids de intense gesprekken: ‘We hebben elkaar best persoonlijke dingen verteld, bijvoorbeeld over overlijdens. Ik vond het heel fijn om zo emoties kwijt te raken.’ Eén van de broeders heeft de groep ook uitgebreid verteld over zijn leven en ervaringen als monnik. Daar heeft Ids veel respect voor: ‘Hij vertelde best persoonlijke dingen, ik vond het knap dat hij dat durfde. De gesprekken hadden veel diepgang, dat vond ik mooi.’
Klinken op een mooi kloosterweekend
Al met blikt de groep terug op een intens, warm, aandachtig en vrolijk kloosterweekend, waar het Trappistenbiertje natuurlijk niet ontbrak!
Wija en Ids kijken al uit naar volgend jaar. Ids kan anderen een kloosterweekend zeker aanbevelen: ‘Al doe je het alleen al voor de rust. In een klooster ervaar je een ander soort rust dan op je kamer of in je huis.’