Stan woont in het kamertrainingscentrum

Stan woonde bij zijn ouders in Uden toen hij ging studeren in Utrecht. Heen en weer reizen was geen doen, maar een gewoon studentenhuis was geen optie met zijn blindheid. Hij kan inmiddels veel zelf, maar als spullen bijvoorbeeld niet steeds op dezelfde plek liggen, is hij meteen onthand. Ook kost alles hem meer tijd en energie dan iemand die goed ziet. Dus enige ondersteuning is voor hem noodzakelijk. Het kamertrainingscentrum biedt hiervoor een goede oplossing. Het lijkt een gewone studentenflat met zeven kamers en gezamenlijke woonkamer, keuken en badkamer/toilet. Maar elke middag en avond is er een begeleider aanwezig die hen ondersteunt bij allerlei praktische zaken.

De meeste dingen kunnen Stan en zijn huisgenoten zelf. ‘Maar ik vind het fijn dat er in de middag iemand komt die me ondersteunt bij dingen die ik lastig vind’, vertelt hij. ‘Bijvoorbeeld sommige onderdelen van het koken, was vouwen en (financiële) administratie. Daarbij kan ik altijd bij de begeleider terecht met vragen over waar ik mee zit en waar ik hulp bij kan gebruiken. Ook weten de begeleiders welke mogelijkheden er allemaal zijn die een zo zelfstandig mogelijk leven bereikbaar maken. En als de begeleiding niet fysiek aanwezig is, dan kunnen we altijd iemand bellen, ook ‘s nachts.’ Zo schakelde de begeleider al snel een mobiliteitstrainer in voor Stan, toen hij hier kwam wonen. Die hielp hem om stapje voor stapje zelfstandig de weg naar en van het conservatorium in Utrecht te vinden. Stan vertelt enthousiast: ‘Dat ik in staat was om zelf van hier naar school te reizen en terug, dat voelde echt als een overwinning!’

Het samenwonen met anderen die ook een visuele beperking hebben, ervaart Stan als heel prettig: ‘Je kunt vaak gezellig een praatje maken als je in de woonkamer gaat zitten en hoort ervaringen van anderen. En je kunt elkaar om hulp vragen. Dat doe ik zelf zo min mogelijk, maar zeker voor nieuwe huisgenoten is dat natuurlijk handig, want de begeleider is niet de hele dag aanwezig.’

Dat hulp vragen is overigens iets dat Stan de laatste jaren veel beter geleerd heeft. ‘Ik was vroeger heel verlegen. Maar inmiddels ben ik stukken mondiger geworden. Ik merk dat als ik de weg kwijt ben en mensen aan hoor komen, ik ze tegenwoordig gewoon aanspreek. Dan vraag ik of ze me kunnen vertellen waar ik ben, benoem ik waar ik heen moet en vraag of ze mij de weg kunnen wijzen of misschien een stukje mee willen lopen. Dat zou ik vroeger nooit gedaan hebben.’

In de toekomst wil Stan graag een plek voor hemzelf. ‘Ik zou wel willen dat er een aantal keer per week iemand langskomt voor begeleiding. Want ik heb nog altijd uitdagingen. Zoals mijn bed verschonen, sommige post en bijvoorbeeld als ik iets nieuws wil koken. Helemaal alleen lukt me niet, maar in het kamertrainingscentrum heb ik wel geleerd om zo zelfstandig mogelijk te wonen.’

Stan raadt andere jongeren met een visuele beperking aan om een tijdje te komen wonen in een kamertrainingscentrum. ‘Het is een goede stap tussen bij je ouders en zelfstandig wonen. Je kunt hier je eigen ding doen, maar je hebt ook begeleiders om op terug te vallen. Zij gaan met je in gesprek over hoe je je leven en toekomst voor je ziet en wat zij voor je kunnen betekenen.’ Stan besluit met: ‘En het Ovaal in Zeist waar ik woon, is natuurlijk ook een hele praktische plek: midden in het centrum van Zeist en je bent vanaf hier zo in Utrecht.’