Van havoleerling tot wereldreiziger
Arnout beleeft avonturen die voor velen al uitdagend zijn, laat staan voor iemand met een visuele beperking. Hij is geboren met Aniridie, een zeldzame oogafwijking waarbij de iris ontbreekt. Met beide ogen ziet hij ongeveer tien procent. Dit weerhoudt hem er niet van om zijn grenzen te verleggen.
Een jeugd vol vertrouwen
De 31-jarige Arnout vertelt: “Als kind was mijn visuele beperking een uitdaging, maar mijn ouders hebben mij net zo opgevoed als mijn goedziende zus: met vrijheid, vertrouwen en ruimte om te vallen en weer op te staan. Die aanpak heeft mijn nieuwsgierigheid gevoed en mijn zelfstandigheid versterkt”, vertelt hij. Na de basisschool op een reguliere school, volgde hij drie jaar havo bij Bartiméus in Zeist. “De kleine klassen en persoonlijke begeleiding gaven mij een stevige basis. Docenten hielpen me ontdekken wat wél mogelijk was”, vertelt Arnout. Hij stroomde door naar regulier onderwijs, rondde een hbo-opleiding af en behaalde zelfs zijn master.
Studeren in Zuid-Korea
Aan het eind van zijn master besloot Arnout deel te nemen aan een uitwisselingsprogramma met de Sungkyunkwan University in Seoul. Dat leidde tot zes maanden reizen door Zuidoost-Azië. “Dit was tot dan toe, de grootste uitdaging in mijn leven en ook een van de mooiste periodes” vertelt hij. Hij leerde omgaan met onbekende situaties, andere culturen en praktische uitdagingen.
"Reizen met een visuele beperking vraagt voorbereiding".
Op sabbatical door Zuid-Amerika
Na zeven jaar werken, begon het weer te kriebelen. Arnout vroeg een sabbatical aan en vertrok met zijn vriendin naar Zuid-Amerika. Vier maanden lang trokken ze van het zuidelijkste puntje van Argentinië tot aan Costa Rica. Reizen met een visuele beperking vraagt voorbereiding. Arnout gebruikt geen taststok of speciale bril, maar vertrouwt op technologie: een goede smartphone met camera, vertaalapps, digitale kaarten en ChatGPT. “Met deze tools en een beetje Spaans kom je verrassend ver”, vertelt hij.
Vertrouwen geven én krijgen
Voor zijn ouders was het spannend. Arnout hield daarom regelmatig contact, legde uit hoe hij zich voorbereidde en welke keuzes hij maakte. Dat gaf hen rust, en hem de ruimte om echt te genieten van het avontuur.
"Je beseft dat je daar staat – ondanks alles. En dat er nog veel meer bergtoppen te bereiken zijn".
Avontuur en uitdaging
Het werd een reis vol hoogtepunten: abseilen langs watervallen in Costa Rica, wandelen over gletsjers in Patagonië, de jungle van Colombia en de zoutvlaktes van Bolivia. Maar het echte plezier zat vaak in de kleine dingen: lokale maaltijden, gesprekken met mensen, onverwachte ontmoetingen. Natuurlijk waren er ook uitdagingen: elkaar terugvinden in drukke steden, last-minute wijzigingen, wandelingen waarbij zijn zicht hem beperkte. “Maar de grootste uitdaging was misschien wel mentaal: loslaten. In het dagelijks leven kun je als slechtziende veel structureren en controleren. Op reis moet je durven vertrouwen, hulp vragen en flexibel zijn. Dat is spannend, maar ook bevrijdend”, legt hij uit.
Beperking is geen grens
Arnout leerde dat zijn beperking niet zijn grenzen bepaalt. Juist door uit zijn comfortzone te stappen, ontdekte hij wat er wél kan. “De mens kan geen nieuwe oceaan ontdekken, als hij niet de moed heeft de kust uit het oog te verliezen”, citeert hij een uitspraak van André Gide die hij erg toepasselijk vindt. Reizen bracht hem niet alleen naar nieuwe plekken, maar leerde hem ook veel over zichzelf. “Als je op een bergtop staat en al je zintuigen worden geprikkeld, voel je trots. Niet alleen om het uitzicht, maar om de weg ernaartoe. Je beseft dat je daar staat – ondanks alles. En dat er nog veel meer bergtoppen te bereiken zijn”, besluit Arnout zijn verhaal.
