Veel vrijheid als je woont in de Wittenborgh

Melanie is 30 jaar en de oudste bewoner van de Wittenborgh. Met haar linkeroog ziet ze niks, rechts heeft ze een kokervisie ter grootte van een speldenknop. Toen ze vijf jaar geleden het huis uit moest, hoorde ze via een toenmalige vriend over Bartiméus en kwam terecht bij de Wittenborgh. Melanie: “In het begin moest ik wennen. Ik was toch weg uit mijn vertrouwde omgeving, maar ik heb er absoluut geen spijt van. Het grote voordeel vind ik dat iedereen hier slechtziend of blind is. Dan hoef je dat niet steeds uit te leggen”.

De 27-jarige Dion is vanaf zijn geboorte blind en ziet alleen licht en donker. Hij woont nu vier jaar bij de Wittenborgh. Hiervoor woonde hij in Zeist en ging toen al regelmatig op bezoek bij de Wittenborgh. Veel van zijn huisgenoten en sommige begeleiders kent hij dan ook al heel lang. Dion: “Ik vind het een hele leuke plek hier. Het is een normaal huis met jongeren. Ze hebben alleen een visuele beperking”.

Melanie: “De Wittenborgh heeft een hele huiselijke sfeer. Het is supergezellig en je wordt echt bij de groep betrokken. Eigenlijk is het een gewone jongerenplek”.  “We krijgen hier veel vrijheid”, vertelt Dion, “Je mag het allemaal zelf weten. In het weekend doen we dan soms gekke dingen. Dan gaan we bijvoorbeeld om drie uur ’s nachts kapsalon eten”. “Ook de ligging van de Wittenborgh is ideaal”, vertelt Melanie verder, “Lekker in het centrum en met een treinstation op loopafstand. Het reizen met de trein ben ik nog aan het leren, maar dat gaat vast lukken. Er liggen hier overal geleide lijnen”.

De Wittenborgh heeft plek voor 14 bewoners en elke kamer is anders ingericht. Melanie is een paar keer van kamer gewisseld en heeft nu een kamer op zolder. “De grootste!”, zegt ze trots. “Ik vind het fijn dat je je kamer helemaal mag inrichten zoals je dat zelf wil. Wil je alles knalpaars? Dat kan hier. Ik heb een kamer met veel roze. Als je ooit weggaat moet je kamer wel weer terugbrengen naar in de oorspronkelijke staat. Toen ik hier kwam wonen heb ik bijna alles nieuw gekocht: kast, tafel, bed. Alleen de tv heb ik van thuis meegenomen”, vertelt Melanie. Dion is niet heel veel op zijn slaapkamer te vinden. Hij kan erg genieten van de tuin achter de woning. “Het huis heeft een vrij grote tuin langs de hele achterkant. ’s Avonds zitten we lekker buiten met zijn allen”, vertelt hij.

Melanie heeft een baan als gastouder. “Ik wilde graag met kinderen werken. Via een begeleider ben ik als gastouder bij een gezin terechtgekomen. Daar werk ik nu bijna drie jaar”, vertelt ze. Ook bij de Wittenborgh vermaakt ze zich uitstekend. Melanie: “We hebben veel gezellige avonden met de mensen hier. Soms doen we spelletjes. Of we gaan met een groepje het dorp in om een ijsje te halen, of even wandelen. En als er meer tijd is: schoenen kopen”. Melanie vindt het fijn om onder de mensen te zijn en zit bijna altijd beneden. Ze vertelt: “Als ik dan toch een keer boven zit dan krijg ik gelijk een appje met ‘Waar blijf je nou?’.”

Dion werkt een dag per week in de spoelkeuken van het restaurant op het terrein van Bartiméus in Ermelo. Twee dagen per week is hij te vinden bij de dagbesteding in het hoofdgebouw van Bartiméus. Hij geniet er het meest van de gesprekken. “Praten met mensen vind ik leuk”, vertelt hij. Dion gaat er graag op uit. “Ik doe eigenlijk van alles. Het centrum in, boodschappen doen, wandelen, fietsen of met de trein weg. Ik ben heel ondernemend”, legt hij uit. Maar ook bij de Wittenborgh zelf heeft hij genoeg te doen. “Ik maak zelf filmmuziek met behulp van een synthesizer en een computer. Met mooi weer zit ik lekker buiten in de tuin of op mijn balkon. En we hebben af en toe leuke feestjes”, vertelt hij.

Iedereen draagt hier zijn steentje bij aan de huishouding. Dion: Een keer in de twee weken kook ik. Steeds iets anders. De laatste keer was dat pasta met rucola, tonijn, tomaat en kappertjes erdoor”. De begeleiding koopt alle basisbenodigdheden voor de maaltijden. Willen ze iets extra’s, dan moeten de bewoners zelf op pad. Melanie: “Als ik zin heb in frisdrank, dan ga ik die zelf halen. De LIDL is hierachter”.

Ze hebben allebei veel geleerd bij de Wittenborgh. “Thuis deed ik vrijwel niks. Mijn ouders vonden het lastig om mij nieuwe dingen aan te leren. Nu kan ik mijn eigen was doen, mijn bed opmaken en internetbankieren”, vertelt Melanie. Ook leerde ze koken. “Om de week op woensdag heb ik kooktraining. Dan maak ik pasta of stamppot. Een begeleider kijkt geduldig mee en springt bij als dat nodig is. Ze kijken goed wat je aankunt en waar je behoeften liggen”, legt Melanie uit. Dion is veel zelfstandiger geworden, vertelt hij: “Ik ging eerst niet zelf met de trein ergens heen. Nu doe ik dat regelmatig. Ik doe ook zelf mijn was”. Melanie vindt gerechten klaarmaken in de oven of airfryer en het omgaan met de broodrooster nog wel eng. “Maar de begeleiding ondersteunt mij goed om deze angst onder controle te krijgen”, vertelt ze, “De Wittenborgh is een ideale plek om allerlei vaardigheden aan te leren”.

Hoewel Melanie veel zelf kan heeft ze soms ook op andere gebieden begeleiding nodig. Ze vertelt: “Met post bekijken bijvoorbeeld of bij het schoonmaken van mijn kamer. De begeleider voert na het schoonmaken een kamercontrole uit zodat ik zeker weet dat het goed schoon is. Superfijn dat dit zo kan. De band met de begeleiders is super goed. Het mooie is dat je helemaal niet het gevoel hebt dat het begeleiders zijn”. Dion heeft heel weinig hulp nodig. Hoewel hij met alle begeleiders goed overweg kan, heeft hij met een van hen een extra speciale band. “Als zij werkt dan zoek ik haar altijd op en dan lopen we samen een rondje en praten we met elkaar”, vertelt hij.