Zekerder op pad met een taststok
Dankzij de witte stok kunnen mensen met een visuele beperking alsnog zelfstandig op pad. Toch kan het gebruik van een taststok best een drempel zijn. De 36-jarige Lola is slechtziend en moest lang niets van een taststok weten. Sinds kort gebruikt ze er toch één. ‘Ik voel me zekerder op straat.’
‘Ik ben Lola, 36 jaar en woon in Utrecht. Mijn hele leven ben ik al slechtziend. Overdag lukt het lopen over straat me prima. Ik gebruik zelfs de fiets op bekende routes. Maar ’s avonds wordt het lastiger. Ik zie dan bijna niets. Op de één of andere manier ben ik ook voorzichtiger geworden. Waar ik in mijn studententijd onverschrokken de hele stad door banjerde, ben ik nu veel meer bedacht op paaltjes, stoepranden, geparkeerde fietsen et cetera.
Enge kerels en rare blikken
Toen ik een jaar of 16 was, is er al wel eens met me gesproken over een taststok voor in het donker. Daar wilde ik toen écht niets van weten. Iedereen zou me raar aankijken en ik wilde vooral niet opvallen. Ik hield mezelf voor dat het lopen zonder stok ook véél veiliger was, omdat enge kerels dan niet konden zien dat je ‘zwakker’ bent. Onzin natuurlijk, maar die stok is er toen niet gekomen.
Op pad met Jeanette
Maar sinds kort ben ik toch overstag gegaan. Ik merkte dat ik er steeds meer tegenop zag om ’s avonds naar buiten te gaan. Ik was vooral bang om te vallen of om mijn enkel te bezeren bij een onverwachte afstap. Bij Bartiméus stond er al een afspraak voor mij voor lichtadvies. En toen heb ik mijn ‘avondprobleem’ ook aangekaart. Wat volgde, was een stoklooptraining van Jeanette. Niet tijdens kantoortijden, maar echt ’s avonds in het donker.
‘Lekker hun probleem’
Tijdens de training was er aandacht voor de stoklooptechniek, en ook voor mijn mentale barrières. Jeanette was daar heel reëel in. ‘Ja, mensen kijken misschien anders naar je, maar dat is lekker hun probleem. Het belangrijkste is dat jij komt waar je wezen moet.’
Oplichter met een stokkie
Nu gebruik ik ’s avonds altijd mijn stok. Ik voel me zekerder als ik over straat loop, omdat ik obstakels en afstapjes met de stok kan aftasten. Waar ik nog wel moeite mee heb, zijn buschauffeurs. Ik kan namelijk de busnummers nog wel zien als de bus dichtbij is. Als de buschauffeur dan speciaal bij mij stopt, de deuren opendoet en vriendelijk zegt wat het lijnnummer is, dan voel ik me een beetje schuldig. Alsof ik de boel zit te besodemieteren met mijn stokkie. Maar goed, dat zal ook wel weer wennen…
Mentale stap
Ik kan me heel goed voorstellen dat andere jonge slechtziende mensen het ook een hele stap vinden om met een stok te lopen. Het gaat er niet alleen om of het qua zicht nodig is, maar ook of je er mentaal aan toe bent. Ik heb de stap in ieder geval genomen en ben daar achteraf blij om.’
Vragen over de witte stok?
Twijfel jij of een herkennings- of taststok iets voor je is? Wil je het uitproberen of heb je vragen? Bel of mail ons. We geven je graag advies.